U organizaciji starolozničke crkvene opštine u Vukovom domu kulture tradicionalno je održana Svetosavska akademija posvećena liku i delu srpskog princa i prosvetitelja Svetog Save, a prigodan kulturno-umetnički program istovremeno je bio posvećen i značajnom jubileju koji ove godine obeležava Srpska pravoslavna crkva – osam vekova autokefalije.
Svetosavska akademija u Vukovom domu kulture u Loznici počela je Himnom Svetom Savi (Uskliknimo s ljubavlju), koju je pod vođstvom dirigenta Darka Nestorovića izveo mešoviti hor lozničke Gimnazije „Vuk Karadžić“.
Prisutnim predstavnicima gradskog rukovodstva, Eparhije šabačke, lozničkom sveštenstvu, kao i brojnim sugrađanima obratio se vladika šabački Lavrentije rekavši da je čast što proslavu svetosavskih praznika započinje upravo u Loznici.
– Želim da poštovanje koje pokazujemo prema Svetom Savi dovršimo u najprijatnijem molitvenom raspoloženju, da dočekamo i ispratimo praznike sa najvećom zahvalnošću, koju mu dugujemo za sve što je učinio na našem vekovnom putu – istakao je vladika i poželeo srpskom narodu dovoljno zdravlja, snage i duhovne mudrosti da istraje na putu koji je pred njim kao što je to činio i do sada.
Svetosavsku besedu održao je kompozitor, akademik i naš sugrađanin Svetislav Božić, koji je okupljene podsetio da su Nemanjići bili sabrani oko jedne ličnosti – Stefana Nemanje, čija je loza od 12. do 14. veka ispisala zlatne stranice srpske istorije.
– Nemanja je izdržao velike udare, veliku moć starozavetnih sila koje su život porodice iz koje je potekao uzdrmavale do strahotnih razmera. Ta borba izvan i unutra sebe omogućila mu je da se otisne ka svetlosti hrišćanskog života, da ga prihvati i utvrdi toliko da se u ovozemaljskoj starosti zamonaši i otvori prozore svoje duše i carstva za večnost – rekao je Božić.
Kako je objasnio, prema ondašnjim običajima Nemanjini sinovi (Vukan, Stefan i Rastko) bili su predodređeni za njegove naslednike.
– Vukan i Stefan kreću utrtim putem prava i obaveza sa izvesnim razmiricama koje su uvek i svuda bile posledica velike zagledanosti u materijalni svet, opipljivi, ali prolazni i varljivi. Najmlađi od trojice Nemanjinih sinova Rastko još umiven rosom rane mladosti kreće drugim putem – istakao je.
– Uvidevši da život na dvoru, u lovu, u bitkama oko varljivih zemaljskih znamenja nije ono što njegova duša potražuje i želi, Rastko će na Svetoj Gori prepoznati i vremenom usavršavati svoju pravu ljubav i svoju zagledanost u večni život i nezalazna dela – podsetio je Božić.
Naveo da je zamonašivši se Rastko dobio ime Sava, te da je upravo on postavio nerazrušive temelje srpskoj pismenosti u svim sferama duhovnog i svetovnog života.
Istakao je da je Nomokanon Svetog Save, čiji je temelj u jerusalimskom tipiku, utvrdio pravila monaškog života na Svetoj Gori, postavio temelje srpskom školstvu, zdravstvu, pravu, diplomatiji i srpskom svetosavlju, a da je dobrim delima i novčanom podrškom monaškim zajednicama na Svetoj Gori Sveti Sava jačao harmoniju sveta istočnog pravoslavlja.
Ceo tekst je dostupan u štampanom izdanju „Lozničkog nedeljnika“.
